ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ
OUTKAST
Idlewild
Η απόφαση πάρθηκε χωρίς ίχνος αμφιβολίας και δεύτερων σκέψεων. Οι ειδικοί της μουσικής βιομηχανίας επιεικώς τους αποθέωσαν, ενώ το κοινό ζητωκραύγαζε μόνο και μόνο στο άκουσμα του ονόματός τους. Οι Outkast στέφθηκαν πρόσφατα σε ειδική τελετή κάπου στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα με τον τίτλο του πιο σημαντικού, εναλλακτικού hip-hop & r'n'b σχήματος παγκοσμίως, την ίδια στιγμή που κάποιοι πικρόχολοι αντίζηλοι διέδιδαν φήμες πως το ντουέτο αποτελεί την μεγαλύτερη καλλιτεχνική φάρσα από την εποχή των Milli Vanilli. Ήταν όμως η ίδια αυτή τελετή που οι Andre 3000 & Big Boi διάλεξαν για να παρουσιάσουν το νέο τους τόλμημα με τίτλο "Idlewild" (soundtrack και της ομώνυμης ταινίας με πρωταγωνιστές τους ίδιους). Είναι αυτός ο συγκεκριμένος δίσκος που παίρνει το ηχητικό ρίσκο και τελικά δίνει απλόχερα την αφορμή να κατατάξουμε τους Outkast στο πάνθεον των πρωτοπόρων μουσικών. Και αυτό έχουν πλέον το δικαίωμα να το απαιτήσουν.
Μετά τα εμπορικά επιτυχημένα και κριτικά επιδοκιμασμένα "Stankonia" & "Speakerboxxx/The love below", έρχεται η νέα δουλειά και τους σπρώχνει σε άγνωστα μέχρι τώρα μονοπάτια. Και το πιο κουλό είναι το γεγονός πως οι ίδιοι συμπεριφέρονται σαν να τα ακολουθούσαν ανέκαθεν, φέρνοντας σε αμηχανία τους όποιους σχετικούς τους συναδέλφους. Ίσως σε αυτό οφείλονται και οι εκδηλώσεις κακεντρέχειας/ζήλιας που προαναφέρθηκαν νωρίτερα.
Προσπερνώντας με ένα απλό, μα ποτέ απλοϊκό, νεύμα την cameo εμφάνιση της Paris Hilton πάνω στη σκηνή, βγήκαν με ενθουσιασμό μπροστά μας και ευχαρίστησαν τους guests του δίσκου (Macy Gray, Sleepy Brown, Scar, Snoop Dogg, Lil' Wayne, Janelle Monae & Whild Peach), την εταιρεία τους, τους θαυμαστές, καθώς και μια καχύποπτη γριούλα με μαγκούρα και καμπούρα που σιγοψιθύριζε πονηρά το "Ms. Jackson" – αυτό, για να είμαι ειλικρινής, μου έκανε εντύπωση.
Το αποκορύφωμα της βραδιάς φυσικά ήταν η ζωντανή εκτέλεση των νέων τους κομματιών με την συνοδεία ορχήστρας, την ζωηρή παρουσία ταχυδακτυλουργών και την Ανίτας Πάνια στην πηδαλιούχο θέση της παρουσιάστριας, γεγονός που σχολιάστηκε εκ των υστέρων με διθυράμβους. Από το πρώτα singles των "Peaches" & "Morris Brown" μέχρι τα a-la-Ray Charles, soul/jazz/swing anthems των "Idlewild blue" & "Call the law", από το στιχουργικά αυτοσαρκαστικό και ενορχηστρωτικά αυτοσχεδιαστικό "Makes no sense at all" στα πιο mainstream "Chronomentrophobia", "Mighty O", "In your dreams" & "Hollywood divorce", το συγκρότημα απέδειξε το καλλιτεχνικό του status (αριστουργηματικός ο επίλογος του "A bad note"). Αν και είμαι ακόμα σοκαρισμένος από τα δυνατά και προσβλητικά γέλια της ημίγυμνης Kate Moss ψηλά στο θεωρείο, νομίζω πως η καθολική εικόνα από όλη την οργάνωση ήταν άρτια.
Όλα αυτά όμως μέχρι και σήμερα το πρωί που υποχρεώθηκα να κλείσω, εκνευρισμένος μα και συνεπαρμένος από τον καταιγισμό αλλοπρόσαλλων πληροφοριών, το αναθεματισμένο ξυπνητήρι μου. Ευτυχώς σημείωσα στα γρήγορα όλα όσα είχα δει και μόλις σας τα παρουσίασα με κάθε δυνατή λεπτομέρεια (παραλείποντας ίσως το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Outkast αυτοπροσώπως ομολόγησαν το πόσο έχουν επηρεαστεί μέσα στα χρόνια από τις μοναδικές, δισκογραφικές μου καταθέσεις). Μη φοβού μουσικόφιλέ αναγνώστη. Το "Idlewild" μπορεί να οδηγήσει και σένα στην πιο τρελή και αλλοπαρμένη, οπτικοακουστική οφθαλμαπάτη…
Σχόλιο: Η διαφοροποίηση ανάμεσα στις συνθέσεις των Big Boi & Dre είναι εμφανής, κάτι που θα εξυπηρετούσε την κυκλοφορία ενός διπλού cd, όπως έγινε εύστοχα και με το "Speakerboxxx/The love below" το 2003. Και πάλι όμως, μη φοβού…
Νίκος Μακροδημήτρης
ADLINKS
-
Athens24.com (English Version)
Discover the No. 1 Guide for Athens
http://www.athens24.com
Last News
Next News