ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

ΜΠΛΕ
Όνειρα σου τραγουδάω

Η επιστροφή των Μπλε δεν είναι μόνο αξιοσημείωτη (όπως πάντα άλλωστε) και σχετικά σύντομης αναμονής από το περσινό "Έτσι θέλω εγώ να ζω", αλλά και διακριτικά πιο συναισθηματικά έκδηλη από ότι έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια με την παρουσία της Τζώρτζια στη σύνθεση του group. Αν και αυτό ίσως λειτουργήσει μετά από πολλαπλές ακροάσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να νομίζεις πως ακούς υλικό των C-Real ή της Ευρυδίκης, είναι τελικά η ταυτότητα του σχήματος που σώζει τα τυχόντα μπερδέματα και κάνει σαφή τον σκοπό της ηχογράφησης. Άλλωστε, μπορεί η δημιουργική διαδικασία να τους βρήκε όλους μέσα στα μέλια και τους έρωτες, κακό είναι;

Όντας αμιγώς θολωμένος από τις ανατροπές και τις σουρεαλιστικές εικόνες που χτίζουν τα λόγια του Γιώργου Παρώδη (συγνώμη βρε παιδιά, αλλά δεν είμαι πάντα σε θέση να αποκωδικοποιήσω τι γράφει ο ποιητής), καταλήγω να έχω αγαπήσει τις ατμοσφαιρικές φόρμες, τις ενίοτε γλυκές μελωδίες, τα electro/dance στοιχεία στην παραγωγή και τις έξυπνες ενορχηστρώσεις. Η φωνή της Τζώρτζια είναι ένα μοναδικό εργαλείο στα χέρια του Γιώργου Παπαποστόλου, ενώ η ίδια αποφεύγει κάποιες λαρυγγικές υπερβολές του παρελθόντος και ακούγεται πιο απλουστευμένη, ανεπιτήδευτη και μεστή από ποτέ.

Το πρώτο δείγμα του δίσκου ("Τον ίδιο τον Θεό") θα μπορούσε κάλλιστα να προκαλέσει αντιδράσεις ζήλιας και κακοπροαίρετων βλεμμάτων από τα μέλη των Evanescence, την ίδια στιγμή που το κομμάτι εναλλάσσει συνεχώς προσωπεία και περνάει με άνεση από το ρομαντικό στο γοτθικό, από το pop στο rock, από την μπαλάντα στην mid-tempo, σκληροπυρηνική ερωτική εξομολόγηση. Συμπαθητικά εξυπηρετική και η πιο χορευτική version λίγο πριν το κλείσιμο.

Παιδικά αφελές και συμβολικό το άκουσμα του "Αριστερά", δημιουργεί πρόωρα τάσεις νοσταλγίας και την γλυκιά επίθεση αγαπημένων αναμνήσεων, ενώ βγαλμένο από μια άλλη, πιο ιπποτική και ρετρό εποχή έρχεται το ομώνυμο του album να προετοιμάσει στο άνοιγμα το ύφος και την κατεύθυνση των υπολοίπων. Η φωνητική συμμετοχή του συνθέτη στη συνέχεια ρίχνει τους τόνους και τον ρυθμό ("Με ταξιδεύεις"), το πάρτυ ανάμεσα στην ερμηνεύτρια και τον αγαπημένο της ξεχειλίζει ειλικρίνεια και παραπέμπει σε κάποιο καλοκαιρινό, πριβέ σκηνικό της σύγχρονης, αθηναϊκής καθημερινότητας ("Υπέροχη βραδιά"), ενώ προς το τέλος η εκκεντρική frontwoman επιτέλους ξεσπά και επαναφέρει θριαμβευτικά την γνώριμη, bluesy αγριάδα της στο σεξουαλικά 'ανοιχτό' "Θέλω πολύ".

Το καλό με τους Μπλε είναι ότι πάντοτε δικαιολογούν – ποιοτικά τουλάχιστον – την είσοδό τους στο στούντιο και την ηχογράφηση, έτσι, σημαντικών τραγουδιών. Δεν σημαίνει βέβαια πως αυτό οδηγεί απαραίτητα σε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Μακάρι όμως πολλά από τα ονόματα (αν όχι τα περισσότερα) της ελληνικής pop/rock σκηνής να ήταν τόσο παραγωγικά και συνεπή όσο αυτά τα παιδιά…


Νίκος Μακροδημήτρης