ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ
THE KILLERS
Sam's town
Τον Νοέμβριο του 2012 κάναμε στο σπίτι μου μια επετειακή μάζωξη για τα 10 χρόνια από τότε που είχαμε πάρει τη ροζαλία. Πήγε ανέλπιστα καλά, μια και ήρθε όλη εκείνη η βλαμμένη παρέα από την θητεία στο Διδυμότειχο, εκείνη η ανομοιογενής αλλά ευτυχώς όχι αποπροσανατολισμένη κολεκτίβα από αρρωστημένους μουσικόφιλους - ακόμη προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πώς είχαμε καταλήξει όλοι στο ίδιο στρατόπεδο.
Οι τρεις πρώτες ώρες πέρασαν μέσα στην μπύρα, την πίτσα και τα χύμα κρασιά από τα χωριά του καθενός με απαρέκκλιτες συζητήσεις για πορείες, σκοπέτα, περίπολα και λοιπά στρατιωτικά που είχαμε σίγουρα συζητήσει στο παρελθόν ο καθένας με τρίτους, αλλά ποτέ μεταξύ μας.
Όταν οι κωμικοτραγικές εμπειρίες άρχισαν να στερεύουν, στραφήκαμε ασυναίσθητα στη μουσική. Μάλιστα, άγνωστο πώς, ο Βασίλης έριξε επί τάπητος το θέμα των άλμπουμ "που αποπνέουν ηρωισμό" - επηρεασμένος σίγουρα από το μπλαμπλά γύρω από το φανταριλίκι.
Στην αρχή έπεσε για λίγο μια ησυχία, ένδειξη της ξαφνικής σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίσαμε το θέμα - και ίσως της κατ' όγκον περιεκτικότητας αλκοόλης στο αίμα μας, ποιος ξέρει... Έπειτα, άρχισαν γρήγορα να σκάνε τα ονόματα σαν χειροβομβίδες.
Είχαμε και τον Κοσμά μαζί μας, παλιό μέταλλο, που απάντησε εύκολα ότι "θα μπορούσε να πει δεκάδες metal δίσκους, αλλά πού να μας τα έλεγε εμάς, τους φλώρους" (οι υπόλοιποι δεν άκουγαν ποτέ κάτι πιο σκληρό από εναλλακτικό rock).
Ο Γιάννης, ο παλιοροκάς, άρχισε να λέει για τους Deep Purple, τους Socrates, τους U2 (πολλοί κουνήσαμε το κεφάλι), αλλά και για τον Παπακωνσταντίνου και τις διασκευές του στον De Burgh (εκεί μας αιφνιδίασε, το ομολογώ).
Είχα και τον Πάνο, που ήταν του progressive, του instrumental και του ambient, και που μας πρότεινε Floyd, Alan Parsons και Παπαθανασίου.
Ο Νίκος και ο Πέτρος, βρετανοτραφείς μέχρι το κόκκαλο, σκάναραν τα πάντα από Bauhaus, Bolshoi, Cure και Smiths, μέχρι που έφτασαν στους Depeche Mode, για τους οποίους πολλοί διαφώνησαν.
Στα τριάντα-τόσα μας πλέον, όλοι κάναμε αναδρομές στα χρόνια της εφηβείας και της προ-Ε.Σ. περιόδου μας. Εγώ, έχοντας μόνο ακούσει μέχρι τότε, έριξα τότε το όνομα των Killers και το "Sam's town" του 2006, φέρνοντας μάλλον αμηχανία. Οι δύο φαν της brit-pop το είχαν ακούσει, αλλά είχαν, λέει, απογοητευτεί γιατί ήταν 'λιγότερο βρετανικό από το "Hot Fuss", το πρώτο τους'. "Ok, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι Αμερικάνοι, ρε παιδιά!", τους τόνισα και έψαξα το 'παλαιού τύπου' πια CD μέσα στις σκόνες.
Ενώ το άλμπουμ έπαιζε, πολλοί θυμήθηκαν πώς το "When you were young" τους είχε κάνει εξίσου μεγάλη εντύπωση με το "Somebody told me" και μ' άρεσε που συμφωνούσαμε. Την 'υποψηφιότητά' μου στήριξαν και τα "Read my mind", "Bones", "This river is wild" και φυσικά το ομώνυμο, που άνοιγε τον δίσκο. Ο Πάνος κόλλησε με το "Why do I keep counting?" και ο Νίκος ανακήρυξε αγαπημένο του το ατυχώς ονομασμένο αλλά πολύ δυνατό "Bling (Confessions of a king)" και πρόσθεσε ότι δεν του άρεσε καθόλου το "Uncle Johnny", που μιλούσε για ναρκωτικά και έμοιαζε σαν παιδικό κοροϊδευτικό τραγούδι στην αρχή. Όλοι του πέταξαν ότι φαγώσιμο κρατούσαν στα χέρια τους με αποδοκιμασία, λέγοντάς του ότι "τελικά είναι πολύ γκέι" και ο Νίκος, που - από το στρατό το ξέραμε - ανέκαθεν ψάρωνε, έμεινε πάλι να ρωτάει "και τι πειράζει;". Ευτυχώς, λίγοι είχαν προσέξει τους μάλλον αφελείς στίχους από δω και από κει...
Έβαλα τον δίσκο στο repeat και έπαιξε άλλες 2 φορές μετά από την πρώτη, τότε που τον ακούγαμε προσεκτικά. Κρίνοντας από το πόσο ανεβασμένοι ήταν όλοι στις 4 το πρωί που έφυγαν, η επιλογή δεν ήταν λάθος. Εκτός κι αν ήταν μόνο το οινόπνευμα - που δεν το νομίζω...
Ηλίας Μαλασίδης
ADLINKS
-
Athens24.com (English Version)
Discover the No. 1 Guide for Athens
http://www.athens24.com
Last News
Next News