ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΩΝ

U2
U218 Singles

Θα ήθελα πραγματικά μια μέρα να τρυπώσω στις συνελεύσεις των δισκογραφικών, να υποκλέψω τις τηλεφωνικές συνομιλίες του Bono με τον ατζέντη τους ή αυτές των U2 μεταξύ τους ή εν ανάγκη αυτές των μελών με τις γυναίκες τους (πολύ βαθιά φτάσαμε) και να μάθω με πιο σκεπτικό κυκλοφορούν αυτές οι συλλογές. Να είναι ο στόχος η επιστροφή στους καταλόγους επιτυχιών των ΗΠΑ; Να ήταν που έπρεπε να κυκλοφορήσει το ντουέτο με τους Greenday και δεν ήθελαν να αφήσουν την ευκαιρία; Ρωτήστε με, δεν έχω ιδέα.

Μετά από τα δύο αξιόλογα best που είχαν κυκλοφορήσει οι U2 στα τέλη των 90's για την δεκαετία του '80 και του '90 αντίστοιχα, το "U218 Singles" έσκασε μύτη πριν δυο μήνες το πολύ, δύο χρόνια μετά το "How to dismantle an atomic bomb", που αν ρωτήσετε τον υποφαινόμενο δεν θα σας πει ότι τον χαροποίησε τόσο. Βλέπετε, εκείνο το άλμπουμ φαινόταν πολύ αποφασισμένα αυθόρμητο και ελπίζω να συμφωνούμε όλοι για το οξύμωρο του χαρακτηρισμού…

Και μετά διάβασα τις συνεντεύξεις του Bono στον Michka Assayas στο βιβλίο που εξέδωσε το Μεταίχμιο και - ξέρετε κάτι; - πείστηκα. Διότι τι άλλο μένει να κάνει ένας rocker που έγραψε και ερμήνευσε μερικά από τα σημαντικότερα single και άλμπουμ στην ιστορία της rock αν όχι να… σώσει τον κόσμο; Γελάστε εσείς, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν αυτή η τετράδα (ίσως και όχι όλοι τους) των Ιρλανδών δεν είχαν τέτοια θεμέλια σαν προσωπικότητες, το πιθανότερο είναι ότι από επαναστάτες της εργατικής τάξης στα εδώ συμπεριλαμβανόμενα "New Year's Day", "Sunday bloody Sunday" και "Pride" θα είχαν γίνει γραφικές φιγούρες παλαίμαχων ρόκερ, υποχείρια των δισκογραφικών, συνθέτες ξενέρωτων μπαλαντών ή θα χτυπιόντουσαν επί σκηνής υπό την επήρεια φορτίων ουσιών ή θα θρηνούσαν την ανεξήγητη αυτοκτονία του άξιου αλλά παραιτημένου frontman τους.

Λοιπόν, οι U2 τα απέφυγαν όλα - σχεδόν - αυτά και όταν αποφασίζουν να ηχογραφήσουν ένα κομμάτι με τους Greenday με τα έσοδα να πηγαίνουν υπέρ των πληγέντων από τον τυφώνα Κατρίνα στις ΗΠΑ, εδώ στην Ευρώπη ελπίζω να μπορούμε ακόμη να πιστεύουμε ότι δεν δεινοσαυρίζουν, ούτε θησαυρίζουν άπληστα και ότι την τιμή για τη συνεργασία πρέπει να την αισθάνονται οι Greenday και όχι οι U2.

Η εν λόγω συλλογή θα χαρακτηριστεί από πολλούς ως "αρπαχτή" και μπορεί αυτό να εμπεριέχει μεγάλη δόση αλήθειας, ποιος ξέρει;… Κάποιος όμως θα πρέπει να αναγνωρίσει μέσα στην εσκεμμένα ανακατωμένη χρονολογική σειρά των κομματιών ότι η πορεία τους χαρακτηρίζεται από ζηλευτή συνέπεια και ότι δεν έχουν φάει ακόμη τα ψωμιά τους σε καμία περίπτωση - τα "Vertigo", "Beautiful day" και "Walk on" είναι καλές στιγμές και τα κομμάτια από τα 00's είναι συνολικά 8.

Παρόλο που η τόλμη, ο λυρισμός και το χιούμορ τους δεν φαίνονται καθόλου εδώ (πουθενά το "Zooropa", άφαντο το "Pop", απόν το αριστουργηματικό "Miss Sarajevo"), μάλλον κανείς δεν θα περίμενε τέτοιες προσθήκες σε ένα μονό CD που προσπαθεί να σκιαγραφήσει το προφίλ των U2. Το περιεχόμενο μάλλον συμφωνεί με το εύστοχο εξώφυλλο: αυτοί ήταν οι U2 κάποτε και για πολλούς θα μνημονεύονται για αυτά ακριβώς τα τραγούδια. Για άλλους πάλι, όχι.


Ηλίας Μαλασίδης