ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

PRINCE
Η γοητεία του διαφορετικού

Το να ξεκινήσεις να γράψεις ένα αφιέρωμα για τον Prince και να τον ακολουθήσεις δισκογραφικά μάλλον θα αποδειχτεί συγγραφικός μαραθώνιος. Ο άνθρωπος που κατάφερε να ανατρέψει το funk, να στιγματίσει τα pop δρώμενα και να κάνει μόδα το στυλ, τη μουσική του, ακόμα και το όνομά του καταφέρνει να βρίσκεται στο προσκήνιο όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες αποτυχίες κι αν έχει γευτεί, όσα ατάλαντα πιπίνια κι αν σταθούν εμπόδιο στο διάβα του, όσες κατακραυγές κι αν έχει δεχτεί η καθολική του καλλιτεχνική περσόνα.

Αν και σίγουρα δεν έχει καταφέρει να δώσει στο κοινό του πολλά, εξαιρετικά albums, είναι από τους λίγους της βιομηχανίας του θεάματος που δείχνει πάντα το ίδιο ορεξάτος και δημιουργικός ώστε να μπει σ' ένα studio και να ηχογραφήσει. Πολλές φορές μάλιστα αυτή η ξέχειλη παραγωγικότητά του οδήγησε και στην κυκλοφορία περισσοτέρων του ενός δίσκου σε μία μόνο χρονιά με αποκορύφωμα το 1999 – "1999 (The new master)", "Vault: Old friends 4 sale" & "Rave un2 the joy fantastic". Αυτό ίσως να ήταν και εκ των υστέρων η αιτία που η αγορά αδυνατούσε να απορροφήσει και να πουλήσει τη δουλειά του σε μεγέθη που θα μπορούσαν να φτάσουν τα "Purple rain" & "Diamonds and pearls".

Ο Prince είχε ανέκαθεν τον έλεγχο του υλικού του. Performer, παραγωγός, συνθέτης, στιχουργός, ακόμα και χορογράφος, ήταν και συνεχίζει να είναι ο τύπος ενός κλασικά δομημένου καλλιτέχνη που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε ότι συμβαίνει γύρω του. Αυτό βέβαια δεν στάθηκε ποτέ η αιτία κορεσμού ή κόπωσης – το αντίθετο μάλιστα, μιας και όταν δεν κυκλοφορούσε δικό του υλικό, έδινε τραγούδια του σε άλλους συναδέλφους.

Αν και η δεκαετία του 70' απέδωσε ελάχιστους καρπούς με δύο μόνο δισκογραφικές απόπειρες, αυτή του 80' έμελλε να τον καθιερώσει. Με προπομπό το "1999" του 1983, το "Purple rain" ήρθε θριαμβευτικά και σημάδεψε την αμέσως επόμενη χρονιά με διαχρονικές στιγμές (το ομώνυμο καθώς και το "Kiss") και 24 εβδομάδες παραμονής στο Νο1 του Billboard chart.

Οι επόμενες χρονιές όμως δεν ήταν καλές για τον πανούργο τραγουδοποιό. Με μοναδική εξαίρεση τη συμμετοχή του στο soundtrack του "Batman" το 1989, έπρεπε να φτάσει το 1991 για να θυμηθεί ο κόσμος τον Prince των 80's. Οι New Power Generation είναι ένα μοναδικό funk/soul/rock σχήμα που τον στηρίζει στο νέο του και άκρως επιτυχημένο "Diamonds and pearls" ("You sexy motherfucker"), αλλά και την πρώτη ανεξάρτητη προσπάθειά του με το "The most beautiful girl in the world" (1993).

Μετά από αρκετές οικονομικές συγκρούσεις και δικαστικές διαμάχες με την Warner Records, αλαζονικές αλλαγές στο καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο άστοχες συλλογές (μεταξύ αυτών και το τριπλό "Emancipation" δικής του διανομής από την NPG Records) και πέντε συνολικά κυκλοφορίες σε δύο χρόνια, ήρθε το "Rave un2 the joy fantastic" του 1999 να παρουσιάσει επιτέλους το ανανεωμένο αλλά και γνώριμο πρόσωπό του, τοποθετώντας το "The greatest romance ever told" στις ραδιοφωνικές επιτυχίες της χρονιάς και προσφέροντας mainstream συνεργασίες με τις Gwen Stefani και Sheryl Crow.

Η έκπληξη όμως δεν ήρθε μέχρι και το 2003 και το "Musicology". Εμφανώς επηρεασμένος από τις live ορχήστρες, τα ακουστικά όργανα και τα παραδοσιακά soul/funky μονοπάτια, ξεφορτώνεται τους υπολογιστές και τα πολλά synth κόλπα, γράφει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του, ανεβαίνει ψηλά στους εμπορικούς καταλόγους παγκοσμίως, ενώ κερδίζει και τα Grammy στις κατηγορίες Best male R'n'B vocal performance & Best traditional R'n'B vocal performance. Το "3121" του 2006 συνεχίζει στους ίδιους ρυθμούς κατορθωμάτων και αναγνώρισης, αλλάζοντας όμως προσωπείο. Περισσότερο στο pop/r'n'b κλίμα της εποχής, με πολλές ηλεκτρονικές δόσεις και light, χορευτικό ύφος αποδεικνύει πως ο Prince μπορεί να αποδώσει καλά με οτιδήποτε τελικά καταπιαστεί.

Αν φανταστεί κανείς πως οι πρωτοποριακές τάσεις του Prince την δεκαετία του 80' έδειχναν κάποιες φορές εκτός τόπου και χρόνου(?), οι σημερινές του καταθέσεις τον επαναφέρουν με συνέπεια στην ελίτ των πρωτοπόρων μουσικών, ακόμα κι αν θα περίμενε κανείς να έχει στερέψει το μυαλό του από καλές ιδέες (βλέπε George Michael). Κι αν η εκκεντρική του ιδιοφυΐα παραπέμπει εμμέσως πλην σαφώς στην εικόνα ενός διεστραμμένου, αμφισεξουαλικού, εσωστρεφούς αλλά και ανατριχιαστικά πολυμήχανου ανδροειδούς, τότε αυτή η ίδια η εικόνα είναι που μπορεί με άνεση να τον χαρακτηρίσει σταρ πρώτου μεγέθους, ότι κι αν εσωκλείει τελικά και στις μέρες μας η εν λόγω ταμπέλα.