ADBOX

Athens24.com (English Version)

Discover the No. 1 Guide for Athens

περισσότερα

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

SKIN
Παρανοϊκά γοητευτική

Η Skin αποτελεί τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες της βρετανικής pop-rock σκηνής, αν και ο όρος είναι αρκετά κλισέ για να αποδώσει το περιέχομενο και το ύφος της δουλειάς της. Τόσο με την solo πορεία της όσο και με την εξαετή συμμετοχή της στο σχήμα των Skunk Anansie, η λίγο freak, ελαφρώς τρομακτική και ομολογουμένως ταλαντούχα ερμηνεύτρια καθιερώνει σταδιακά την περσόνα της με έναν τρόπο που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Ναι, μιλάμε για την μαύρη κουρούπα που οργίαζε και έβγαζε μέταλλο στο άκουσμα του "Brazen", καλά καταλάβατε.

Γενέτειρα της Deborah Dyer είναι το αγγλικό Brixton. Τα πρώτα καλλιτεχνικά βήματα την οδηγούν σε μία σχολική μπάντα, της οποίας γίνεται η βασική τραγουδίστρια για έξι χρόνια. Μετά την διάλυσή της, τα μέλη των Skunk Anansie συναντώνται εντελώς τυχαία και μάλλον μοιραία. Το multicultural κουαρτέτο, θέλοντας να προβάλει αυτό το ιδιαίτερο που αργότερα θα αντιπροσωπεύσει μουσικά, βαφτίζεται από μια σειρά παραδοσιακών, ινδικών παραμυθιών με τίτλο "Anansie, the spider-man", προσθέτοντας στην αρχή τη λέξη skunk (=βρωμόσκυλο!). Μην ψάχνετε να βρείτε λογική. Άλλωστε, ωραία δεν ακούγεται;

Το group ξεκινά εμφανίσεις στο Splash Club του Λονδίνου για αρκετό χρονικό διάστημα στις αρχές του 1994. Το χαρμάνι από punk, soul & rock απόηχους είναι τόσο ελκυστικό που οδηγεί και στο πρώτο δισκογραφικό συμβόλαιο, με την Skin να φαντάζει ιδανική ως δυναμική frontwoman. Η ηχογράφηση του "Paranoid and sunburnt" είναι γεγονός, ένα ντεμπούτο του οποίου η δημιουργία χρειάζεται μόλις έξι εβδομάδες. Πρώτα και χαρακτηριστικά δείγματα είναι τα "Selling Jesus" (ακούγεται στο soundtrack της ταινίας "Strange days") & "Weak". Tα καλύτερα όμως έπονται…

Ο παραγωγός Garth Richardson κάνει μικρά θαύματα στην σύλληψη και τον ήχο του "Stoosh" (1996), με μοναδικές στιγμές τα παραδόξως μελαγχολικά και συναισθηματικά κοφτερά "Brazen" & "Hedonism". Το "Post Orgasmic chill" του 1999 (ηχογραφημένο στα studio του Woodstock στο Λος Άντζελες) συνεχίζει με τις ίδιες, ίσως και καλύτερες προδιαγραφές.H κυκλοθυμική ροή των τραγουδιών, η σχεδόν μεταμορφωμένη, εύθραυστη φωνή της αοιδού και η ατίθαση ενορχηστρωτική άποψη φέρνουν στο φως μια δουλειά που δεν προδίδει το παρελθόν ("Secretly", "Lately" & φυσικά "Charlie big potato" με το σκοτεινό, παρακμιακό, αμιγώς ανισόρροπο video).

Η διάλυση για το συγκρότημα έρχεται το 2001, όταν ολοκληρώνεται και ο εμπορικός κύκλος του "Post orgasmic chill". Αν και η προσωπική, δισκογραφική απόπειρα της Dyer είναι κάτι παραπάνω από αναμενόμενη, η ίδια θα χρειαστεί λίγο χρόνο σχετικής απομόνωσης για να μπορέσει να συνθέσει το κατάλληλο υλικό με τον χρόνιο συνεργάτη της Len Arran, δημιουργό και πολλών κομματιών για τους Skunk Anansie. Το "Fleshwounds" του 2003 είναι τελικά μια αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη, μιας και η εικόνα της σκληροπυρηνικής Skin φαίνεται να καταρρέει και να δίνει θέση στην εσωστρεφή γυναίκα που αναζητά συναισθηματική δικαιοσύνη.

Η θλίψη, η οργή, η αγάπη, οι πληγές, η προδοσία και όλες οι κατάρες και χαρές ενός δυνατού έρωτα μοιάζουν να φιλτράρονται μέσα από το λαρύγγι της, καταλήγοντας να ακούγεται τόσο σπαραχτική όσο και επαναστατική. Σχόλιο της ίδιας όσον αφορά το concept του δίσκου: "Η Nina Simone συναντά τους Radiohead", κάτι που επιβεβαιώνεται και από τον παραγωγό David Korsten. Σημαντικές στιγμές τα "Faithfulness", "Trashed", "Lost" & "Getting away with it" μεταξύ άλλων.

Οι συνεργασίες που έχει κάνει, καθώς και οι συμμετοχές σε soundtracks ταινιών είναι αρκετές και ενδιαφέρουσες. Πρώτη και καλύτερη αυτή για το φιλμ "15 minutes" με το "Carmen queasy" feat. Maxim των Prodigy. Το "Kill everything" εμφανίζεται στο πρόσφατο "L'empire des loups", ενώ δανείζει την φωνή της στην σύνθεση του Brian Eno "Still standing" για την συλλογή "Unity-the official Athens 2004 Olympic Games album".

Το καλύτερο βέβαια σας το άφησα για το τέλος. Η νέα της δουλειά με τίτλο "Fake chemical state" θα είναι σε λίγο καιρό στη διάθεση του κοινού με πρώτο δείγμα το "Alone in my room" που ακούστηκε τον Νοέμβριο του 2005 και απ'ότι φημολογείται οι ανατροπές θα είναι και πάλι πασιφανείς. Στην παραγωγή βρίσκουμε τον αρωγό των Strokes, Gordon Raphael, ενώ η δήλωση της ίδιας για την κατεύθυνση που έχει αυτή τη φορά ακολουθήσει είναι η εξής:"Είναι ένα δυναμικό, βρώμικο και γεμάτο ενέργεια album. Σαν ένα μικρό, δύστροπο κοριτσάκι που διαθέτει μυαλό και απαιτεί την προσοχή του κόσμου"! Αναμονή για του λόγου το αληθές λοιπόν…