Η παράσταση «Οι Άθλιοι», που έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία και την έχουν ξεχωρίσει και αγαπήσει άνθρωποι όλων των ηλικιών κατεβάζει αυλαία στις 28 Απριλίου 2024, στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Τη σκηνοθεσία και θεατρική διασκευή του δημοφιλούς αριστουργήματος του 19ου αιώνα του Βίκτορος Ουγκό υπογράφει η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, μαζί με έναν θίασο 23 καταξιωμένων και ταλαντούχων ηθοποιών.   Η Μαρία Φιλίππου υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια, η Χριστίνα Φωτεινάκη τις χορογραφίες, η Μελίνα Μάσχα τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς, ο Γιάννης Οικονόμου την πρωτότυπη μουσική και τα live τραγούδια, σε στίχους Μαγδαληνής Παλιούρα, η Βικτωρία Βελοπούλου το video art και ο Ραφαέλ Αριστοτέλους τη μουσική διδασκαλία. Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου είναι η Κατερίνα Σβορώνου, βοηθός χορογράφου η Δέσποινα Τριάντου και μακιγιέζ η Ράνια Γιαννάκη.   Γιάννης Αγιάννης, ο Ιβάν Σβιτάιλο Ιαβέρης, ο Μιχάλης Μαρκάτης Πρωταγωνιστούν: Νίκη Παλληκαράκη, Ορέστης Τρίκας, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Ελευθερία Πάλλα, Φιλίππα Κουτούπα, Ραφαέλ Αριστοτέλους, Ειρήνη Αγγελοπούλου,   Βασιλική Ανδρίτσου και ο Τάσος Χαλκιάς   Μαζί τους, οι ηθοποιοί: Ελίνα Γιαννάκη, Παναγιώτης Δελαβίνιας, Στεφανία Δράκου, Νικόλας Καλιδώνης, Στέφανος Καλτσής, Δημήτρης Μπαμπανιώτης, Ρίνο Τζάνι, Λυδία Τσαγκάρη, Τζούλι Τσόλκα, Κωνσταντίνος Τσουμπάρης, Γιώργος Τσουρουνάκης, Γιάννης Φιλίππου Τάσος Χαλκιάς, Ορέστης Τρίκας, Νίκη Παλληκαράκη Πληροφορίες:   Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Σάββατο στις 14:30 & κάθε Κυριακή στις 11:30 Τιμές εισιτηρίων:     Κανονικά εισιτήρια: €16, €14, €12 (θεωρείο)     Ισχύουν ειδικές τιμές για ΑμεΑ, φοιτητές, νέους & ανέργους     Ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις (από 20 άτομα και πάνω) και οικογενειακά εισιτήρια Προπώληση εισιτηρίων:     Στα ταμεία του Θεάτρου (Πειραιώς 254, Ταύρος 177 78)     Στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.hellenic-cosmos.gr/athlioi     Τηλεφωνικά, στο 212 254 0300 Κρατήσεις για σχολεία - ομάδες: Τμήμα Κρατήσεων και Εισιτηρίων «Ελληνικού Κόσμου», T. 212 254 0300 & K. 698 254 0300, e-mail: tameio@hellenic-cosmos.gr «ΘΕΑΤΡΟΝ»   Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» Πειραιώς 254, Ταύρος Τ. 212 254 0300 www.theatron254.gr Διατίθεται δωρεάν χώρος στάθμευσης

Γιατί στο Playback Θέατρο το σενάριο του «έργου» όχι μόνο δεν είναι προκαθορισμένο, αλλά «γράφεται» από τους ίδιους τους θεατές που το παρακολουθούν. Όσο για τους ηθοποιούς, αυτοί είναι έτοιμοι να αυτοσχεδιάσουν επί σκηνής και να παρουσιάσουν ζωντανά την αφηγηματική ιστορία που μόλις άκουσαν. Το Playback Θέατρο είναι μια εναλλακτική μέθοδος καλλιτεχνικής - θεατρικής έκφρασης και βιωματικής εκπαίδευσης. Είναι δηλαδή μια πρωτότυπη μορφή αυτοσχεδιαστικού διαδραστικού θεάτρου με τους θεατές να συμβάλουν στη διεξαγωγή του. Οι ηθοποιοί αναπαριστούν αυθόρμητα στη σκηνή ιστορίες του κοινού, τις οποίες μόλις άκουσαν με τη συνοδεία αυτοσχέδιας μουσικής. «Το θεματικό υλικό της κάθε παράστασης μπορεί να είναι οτιδήποτε», τονίζει, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η ηθοποιός Playback Θεάτρου, φιλόλογος στο επάγγελμα και μέλος της ομάδας «Θέατρο Playback Ηχώ», Εύη Χριστοπούλου κι εξηγεί: «μπορεί να είναι από απλές λέξεις ή φράσεις μέχρι καθημερινά γεγονότα, προσωπικές ιστορίες, κωμικές ή δραματικές, εμπειρίες, γεγονότα από την επικαιρότητα, επιθυμίες, όνειρα, τα οποία οι θεατές μεταφέρουν στους ηθοποιούς της ομάδας και εκείνοι καλούνται να τα αναπαραστήσουν επί σκηνής». «Καθοριστικό ρόλο σε αυτή την επικοινωνία κοινού και ηθοποιού», συνεχίζει η κ. Χριστοπούλου, «έχει ο συντονιστής, ο οποίος είναι ο άνθρωπος που θα εμψυχώσει τους θεατές και θα τους ενθαρρύνει να εκφράσουν τη δική τους προσωπική ιστορία, που θα τη μοιραστούν με τους υπόλοιπους μέσα στο θέατρο. Είναι η ιστορία που ο κάθε θεατής, αμέσως μετά θα τη δει να γίνεται μια δραματοποιημένη σκηνή, να αναπαρίσταται από τους ηθοποιούς επί σκηνής με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής που επίσης είναι και αυτή αυτοσχέδια». Κάθε παράσταση διαρκεί μιάμιση ώρα και σε αυτό το διάστημα μπορεί να γίνει η δραματοποίηση περίπου 15 διαφορετικών αφηγηματικών ιστοριών από τους θεατές, τις οποίες τα μέλη της θεατρικής ομάδας καλούνται να αποδώσουν κάθε μία ξεχωριστά μέσα σε λίγα λεπτά. Η διαφορετικότητα του Playback Θεάτρου Το Playback είναι ένα είδος θεάτρου εμψύχωσης που ξεκίνησε από τον Τζόναθαν Φοξ στην Αμερική το 1973 ως ένα μέσο πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης και αναπτύχθηκε σε διάφορες χώρες του κόσμου την τελευταία εικοσαετία. Στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε το 2004. Όπως εξηγεί η κ. Χριστοπούλου στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «στόχος αυτή της μορφής θεάτρου είναι οι άνθρωποι να έρθουν πιο κοντά, να μάθουν να εκφράζονται, να επικοινωνούν, να συνδέονται, να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους, αλλά και να ακούνε με σεβασμό τις ιστορίες και τις διαφορετικές οπτικές των άλλων. Με τον τρόπο αυτό ενισχύονται αξίες, όπως ο κοινωνικός διάλογος, η επίλυση προβλημάτων, η αποφόρτιση συναισθημάτων, η ενθάρρυνση για ανάληψη δράσεων, η βελτίωση εργασιακών σχέσεων και η προαγωγή της τέχνης και του πολιτισμού». «Η συμμετοχή σε μια παράσταση Playback Θεάτρου», συνεχίζει, «είναι όντως μια εμπειρία, γιατί μοιράζεσαι με τους άλλους προσωπικά βιώματα και αμέσως μετά τα βλέπεις μπροστά σου να γίνονται εικόνα, κίνηση, μουσική. Ενδιαφέρον, μάλιστα, είναι όταν ένας θεατής συμπληρώνει την αφήγηση του προηγούμενου μέσα από τη δική του προσωπική ιστορία, μοιραζόμενος το ίδιο βίωμα, οπότε δημιουργείται το μαγικό χαλί, όπως το αποκαλούμε, της παράστασης, η οποία παίρνει μια απρόβλεπτη εξέλιξη». Τι γίνεται όμως σε εκείνη την περίπτωση που το κοινό, οι θεατές, είναι διστακτικοί, ίσως κάποιοι ντρέπονται και κάποιοι άλλοι φοβούνται να μιλήσουν και να μοιραστούν την οποιαδήποτε ιστορία τους; Η κ. Χριστοπούλου επισημαίνει πως σε αυτή την περίπτωση καταλυτικό ρόλο έχει ο συντονιστής της παράστασης (συντονίστρια στην περίπτωση της ομάδας «Ηχώ»), που με την εμπειρία και την εκπαίδευση που διαθέτει θα «ξεκλειδώσει» τους θεατές και θα τους ενθαρρύνει να αφηγηθούν κάτι δικό τους. «Στο τέλος κάθε δραματοποιημένης αφήγησης η συντονίστριά μας ρωτάει τον θεατή, αν ικανοποιήθηκε από την παρουσίαση της ιστορίας του. Αν όχι, τότε οι ηθοποιοί καλούνται να την αποδώσουν εκ νέου, αφού η συντονίστρια κάνει διευκρινιστικές ερωτήσεις, ώστε θεατής και ηθοποιοί να φτάσουν όσο γίνεται πιο κοντά στην αλήθεια του», σημειώνει η ηθοποιός της ομάδας «Θέατρο Playback Ηχώ». Η εμπειρία μιας παράστασης Playback Θεάτρου Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο συναισθηματικά κοντά νιώθει ο κόσμος που συμμετέχει σε μια παράσταση Playback Θεάτρου. Όλη η τελετουργία αυτού του αυτοσχεδιαστικού θεάτρου συμβάλλει ώστε η τέχνη να ενώσει τους ανθρώπους προσφέροντας όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη. Επίσης, δίνεται έμφαση στο ότι ο λόγος και η ιστορία του κάθε θεατή έχει αξία και σημασία. Ανάλογα με το πού παίζεται το Playback Θέατρο και το ακροατήριο που το παρακολουθεί υπάρχει συγκεκριμένος σκοπός και ύφος. «Όταν κληθήκαμε να παίξουμε στις φυλακές Διαβατών, στο Υπνωτήριο Αστέγων ή ακόμα και στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας», επισημαίνει η κ. Χριστοπούλου, «εκεί οι ιστορίες των θεατών ήταν κάποιες φορές τραυματικές, δύσκολες, συναισθηματικά φορτισμένες. Εμείς πρέπει αυτές τις ιστορίες να τις αναπαραστήσουμε σεβόμενοι απόλυτα τον θεατή. Μπορείτε να αντιληφθείτε πόσο σοκαριστικό θα είναι για κάποιον να βλέπει να αναβιώνει μια ιστορία που τον στιγμάτισε; Ο δικός μας ρόλος είναι να το παρουσιάσουμε χωρίς να προκαλέσουμε παραπάνω πόνο. Σε αυτό βοηθάει η εκπαίδευση που έχουμε και οι αυτοσχεδιαστικές τεχνικές που υπάρχουν στο Playback Θέατρο μέσα από διάφορους συμβολισμούς». Μια διαφορετική θεατρική ομάδα Η ομάδα «Playback Θέατρο Ηχώ» ξεκίνησε εθελοντικά στη Θεσσαλονίκη το 2015 με όλα τα μέλη της να είναι ερασιτέχνες ηθοποιοί, ενώ από το 2016 λειτουργεί ως Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση (ΚΟΙΝΣΕΠ). Ασχολείται με την υλοποίηση, διάδοση και προώθηση του Playback Θεάτρου. Αριθμεί έξι ιδρυτικά μέλη, τα οποία έχουν παρακολουθήσει σεμιναριακό κύκλο εκπαίδευσης και πιστοποίησης στο Playback Θέατρο. Εκτός από τα μέλη της ομάδας, τα οποία προέρχονται επαγγελματικά από τον χώρο της ψυχικής υγείας, της εκπαίδευσης, της κοινωνικής εργασίας και των τεχνών, υπάρχει κι ένας ικανός αριθμός εθελοντών που στηρίζει τις δράσεις. Συντονίστρια της ομάδας είναι η Ελένη Λεβέντη, ψυχοδραματίστρια και εκπαιδεύτρια Playback Θεάτρου. Ηθοποιοί είναι η Μαρία Κωνσταντινίδου, η Έφη Μαγούλα, ο Γιάννης Σέμπρος και η Εύη Χριστοπούλου. Μουσικός της ομάδας είναι ο Γιάννης Σέμπρος και φωτογράφος ο Πάρης Καμπάκης. Μια παράσταση Playback Θεάτρου μπορεί να παρουσιαστεί σε ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών δομών (σχολεία, εκπαιδευτικά και νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα απεξάρτησης, επανένταξης και κέντρα μεταναστών), σε εκπαιδευτικούς, πολιτιστικούς και κοινωνικούς φορείς, σε ομάδες ανθρώπων που στοχεύουν στην ανάπτυξη της συλλογικότητας, της συνεργασίας και της ανατροφοδότησης ιδεών. Κι όπως κάθε θέατρο ως μορφή τέχνης και στοιχείο πολιτισμού, έτσι και το Playback Θέατρο στοχεύει στην ψυχαγωγία των θεατών, άρα μπορεί να αποτελέσει μια θαυμάσια πρόταση εξόδου για την παρέα. Από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα, η «Ηχώ» έχει δώσει παραστάσεις -μεταξύ άλλων- σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σε Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Υπνωτήριο Αστέγων «Άρσις», στον Ερυθρό Σταυρό, στη Χ.Ε.Ν. Θεσσαλονίκης, στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, στο Κέντρο Πρόληψης Εξαρτήσεων «Πυξίδα», στην ομάδα ΛΟΑΤΚΙ+ Θεσσαλονίκης, στον Οικολογικό Πολιτιστικό Σύλλογο Χαϊδαρίου, στο Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας δήμου Νεάπολης-Συκεών, στο Κέντρο Κοινότητας του δήμου Θερμαϊκού. Επίσης, υλοποίησε ποικίλα σεμινάρια σε ανοιχτό κοινό, σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, ενώ συμμετείχε και συντόνισε ευρωπαϊκά προγράμματα Erasmus+ KA1-KA2, επιστημονικά συνέδρια, φεστιβάλ, fora, ημερίδες και βιβλιοπαρουσιάσεις.

Ο Θεόφιλος Καΐρης (1784-1853), αγωνιστής, ανθρωπιστής, φιλόσοφος, είναι μια φυσιογνωμία που λάμπρυνε τις σελίδες της ελληνικής ιστορίας με την αυτοθυσία και τον μαρτυρικό και άδικο θάνατό του. Και τόσο λίγο γνωστός στην ελληνική κοινωνία! Με βοήθεια πολύτιμο υλικό από την Καΐρειο βιβλιοθήκη της Άνδρου και με το έργο του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου που παρουσιάζει τη συγκλονιστική αυτή βιογραφία αυτού του αφανή ήρωα, η Χρυσάνθη Κορνηλίου σκηνοθετεί την παράσταση παρουσιάζοντας αυτή για πρώτη φορά στη σκηνή. Τη βιογραφία ενός ήρωα μάρτυρα που «εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» (Ιω. α’ 11). Και ίσως ήρθε η στιγμή να ακουστεί μια φωνή που θα τον δικαιώσει για να του απονείμει το ελάχιστον της τιμής που του αξίζει για τους πολύπλευρους και ανυποχώρητους αγώνες του. Μαζί του φωτίζεται και η φυσιογνωμία της αδελφής του Ευανθίας Καΐρη, της σπουδαίας αυτής γυναίκας που σ’ αυτά τα σκοτεινά χρόνια στάθηκε αρωγός του στηρίζοντάς τον ηθικά και συμβάλλοντας και αυτή στον αγώνα του Έθνους με το σθένος της και την υψηλή της διάνοια. Τέτοια παραδείγματα σπανίζουν, ενώ είναι τα μόνα που μπορούν να μας δείξουν ένα δρόμο που εγγυάται φως για το μέλλον της ανθρωπότητας. Σημείωμα σκηνοθέτιδας Η παρουσίαση της ζωής μιας ιστορικής ηρωικής φυσιογνωμίας, μίας ζωής τόσο μεστής και παραδειγματικής, δεν μπορεί φυσικά να χωρέσει μέσα σε λίγη ώρα. Αλλά η έγνοια μου ήταν να ακουστεί έστω και λειψά, μιας και η επίσημη ελληνική ιστορία δεν του έκανε τη χάρη να τον μνημονεύσει όσο του άξιζε, ούτε καν να τον αναφέρει μέσα στα σχολικά βιβλία, με αποτέλεσμα, όταν ανέφερα το όνομά του, να ακούω «ποιος είναι αυτός;». Δεν είναι ο μόνος ήρωας και μάρτυρας βέβαια αμνημόνευτος. Αλλά αυτή η αναφορά είναι μαζί και μνημόσυνο για όλους τους αμνημόνευτους θυσιασμένους αγωνιστές που έδωσαν τα φώτα τους και την ζωή τους για τα ιδανικά όλων μας, ενώ το παράδειγμά τους δεν έφτασε να μας γίνει γνωστό. Εκείνο όμως που με έκανε να επιλέξω και να επιμείνω στην επιλογή μου αυτή, ήταν το γεγονός ότι ο Καΐρης δε λύγισε μέχρι το τέλος. Δεν φοβήθηκε και δεν υποχώρησε συνειδησιακά, ούτε με τις κακουχίες, ούτε με την τρομοκρατία των αφορισμών και των καθαιρέσεων, ούτε με τις συκοφαντίες και τον κατατρεγμό και την ανθρώπινη αναλγησία, αχαριστία και σκληρότητα. Και ήταν πολλοί οι αγωνιστές των φώτων που έδωσαν στο τέλος και υπέγραψαν ομολογία «πίστεως» φοβούμενοι την αναπόφευκτη συντριβή τους από το σύστημα μιας κοινωνίας που τους συνέθλιβε ανενδοίαστα. Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει αυτούς που λύγισαν μη αντέχοντας την ίντριγκα και τον άνισο αγώνα. Όμως, δεν μπορεί επίσης και να μη θαυμάσει αυτούς που η πίστη και η δύναμή τους, η ακέραιη συνειδητότητά τους άντεξε τον κανιβαλισμό της άδικης μεταχείρισης της εξουσίας των ανθρώπων και πορεύτηκαν ως το τέλος την οδό της θυσίας που λίγοι εκλεκτοί μπορούν να την βαδίσουν χωρίς να τους κλονίσει ο πόνος, οι πικρίες, οι απογοητεύσεις και το φαινόμενο μιας ατελέσφορης προσπάθειας. Ναι, ήθελα το όνομα του Θεόφιλου Καΐρη να ακουστεί, μήπως και μετακινηθεί κάτι μέσα στις ψυχές των ανθρώπων που πρυτανεύει ο φόβος και τα στενά ατομικά συμφέροντα. Και ήθελα, επίσης, αυτοί οι ολίγοι αποφασισμένοι να μη λυγίσουν στους προσωπικούς και κοινωνικούς τους αγώνες, να πιουν μια γουλιά ελπίδας, να ξεδιψάσουν στην έρημο των αμείλικτων ερωτημάτων που τους θέτει η δική τους εποχή, ώστε να αντέξουν έστω και αιμόφυρτοι, γιατί δεν είναι και δεν υπήρξαν ποτέ οι μόνοι. Γιατί μόνον αυτή η καθαρότητα της ψυχής, το αμόλυντο των αγνών και υγιών προθέσεων, μπορεί να γίνει ο μόνος εγγυητής της αληθινής ελευθερίας και των αληθινών αλλαγών που δεν φέρνουν μέσα τους το σπέρμα των παλινδρομήσεων και των απογοητεύσεων που τις ακολουθούν. Χρυσάνθη Κορνηλίου Η ταυτότητα της παράστασης Κείμενο: Γρηγόρης Χαλιακόπουλος Σκηνοθεσία: Χρυσάνθη Κορνηλίου Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Καπετανάκος, Ντίνα Βούρτση, Παναγιώτης Ξανθόπουλος Εισιτήρια Κανονικό: 12€ Μειωμένο: 10€ (ανεργίας, φοιτητικό, α.μ.ε.α.) Προπώληση: https://www.more.com/theater/theofilos-kairis-zitima-syneidisis/ Διάρκεια παράστασης: 90’ Πολυχώρος Πολιτισμού Διέλευσις Λέσβου 15 και Πόρου, Κυψέλη Τηλ.: 210 8613739 http://www.dieleusis.gr/ E-mail: info@dieleusis.gr & dieleusis@gmail.com Facebook: Πολυχώρος διέλευσις Υπεύθυνη επικοινωνίας: Νατάσα Παππά Πρόσβαση στον χώρο: ΟΑΣΑ | Λεωφορεία: (στάση Λυσιατρείο) 054, 608, 622, Α8, Β8 (στάση Πλατεία Κυψέλης – 500m) 622, 036, 022, 035 ΗΛΠΑΠ | Τρόλεϊ: (στάση Καλλιφρονά) 3, 5, 11, 14 (στάση Πλατεία Κυψέλης – 500m) 2, 4 ΗΣΑΠ | Τρένο: Άγιος Νικόλαος (800m)

Οι εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών και της Χορωδίας, το υψηλό επίπεδο της Ορχήστρας της ΕΛΣ με αρχιμουσικό τον Μίλτο Λογιάδη, αλλά και ο συναρπαστικός κόσμος της πόλης Μαχαγκόννυ, υπό τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Χουβαρδά, ενθουσίασαν το κοινό, που χειροκρότησε θερμότατα όλους τους συντελεστές. Η άνοδος και η πτώση της πόλης Μαχαγκόννυ, το αριστούργημα του 20ού αιώνα, πήρε μορφή μπροστά στα μάτια μας, μέσα από το σκηνικό σύμπαν που οραματίστηκε ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του ελληνικού θεάτρου, ο Γιάννης Χουβαρδάς, αναδεικνύοντας τον διαχρονικό χαρακτήρα του κοφτερού κειμένου του Μπρεχτ, αλλά και τις μοναδικές ατμόσφαιρες της μουσικής του Βάιλ. Η συνεργάτιδα σκηνοθέτρια Έμιλυ Λουίζου και η συνεργάτιδα δραματουργός Έρι Κύργια συνέβαλαν στην υλοποίηση του σκηνοθετικού οράματος. Τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια υπέγραψαν η Εύα Μανιδάκη και η Ιωάννα Τσάμη αντίστοιχα, τη χορογραφία-κινησιολογία η Αμάλια Μπένετ και τους φωτισμούς ο Ράινχαρντ Τράουμπ. Τα βίντεο δημιούργησε ο Παντελής Μάκκας ενώ ο Δημήτρης Παπαδόπουλος ανέλαβε την επί σκηνής live κινηματογράφηση. Η διανομή του έργου με τους σπουδαίους Έλληνες μονωδούς κέρδισε τις εντυπώσεις. Οι Άννα Αγάθωνος, Χρήστος Κεχρής, Τάσος Αποστόλου, Μαρισία Παπαλεξίου, Βασίλης Καβάγιας, Γιάννης Καλύβας, Χάρης Ανδριανός και Γιάννης Γιαννίσης ανταποκρίθηκαν με μεγάλη επιτυχία όχι μόνο στις φωνητικές απαιτήσεις αυτού του μουσικά πολύπλευρου και γεμάτου προκλήσεις έργου, αλλά και στις αυξημένες υποκριτικές απαιτήσεις της σκηνοθεσίας. Τη διανομή συμπλήρωσαν τα εντυπωσιακά «έξι κορίτσια» Μαρία Μητσοπούλου, Ήρα Ζέρβα, Λιουντμίλα Μπονταρένκο, Αντωνία Δεσπούλη, Μπαρούνκα Πράιζινγκερ και Μάγδα Τζαβέλλα. Υπό τη μουσική διεύθυνση του καταξιωμένου αρχιμουσικού Μίλτου Λογιάδη, η Ορχήστρα της ΕΛΣ εκτέλεσε με μοναδική ακρίβεια την παρτιτούρα του Κουρτ Βάιλ, ενώ επίσης η Χορωδία της ΕΛΣ, υπό τη διεύθυνση του Αγαθάγγελου Γεωργακάτου, σημείωσε εξαιρετική επίδοση. Ειδική μνεία αξίζει στον νεαρό αφηγητή του έργου και μέλος της Παιδικής Χορωδίας της ΕΛΣ Ανμάρ Ιμπραήμ Τζάσιμ Μοχάμεντ Αλ Γάνιμι. Η άνοδος και η πτώση της πόλης Μαχαγκόννυ Κουρτ Βάιλ / Μπέρτολτ Μπρεχτ 12, 14, 19, 21, 23, 25 Απριλίου 2024 Ώρα έναρξης: 19.30 (Κυριακή: 18.30) Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ Μουσική διεύθυνση: Μίλτος Λογιάδης Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς  

Η «Ανοδος και η πτώση της πόλης Μαχαγκόννυ» είναι μια πολιτική-σατιρική όπερα πάνω στον κοφτερό πολιτικό λόγο του κορυφαίου Γερμανού ποιητή και δραματουργού του «επικού θεάτρου» Μπέρτολτ Μπρεχτ και σε μουσική του σπουδαίου εξπρεσιονιστή Γερμανού συνθέτη του μεσοπολέμου Κουρτ Βάιλ. Το έργο περιγράφει την άνοδο και την πτώση μιας πόλης του κέρδους και των ηδονών, ασκώντας κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, όπως γινόταν αντιληπτό στο ιδεολογικό πλαίσιο της μεσοπολεμικής Γερμανίας της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η πρεμιέρα του έργου το 1930 στη Λειψία διακόπηκε από διαμαρτυρίες υποκινούμενες από τους ναζί. Παρά τις θετικές κριτικές και τις τροποποιήσεις σε κείμενο και σκηνοθεσία, το έργο παρουσιάστηκε μόνο σε τέσσερις νέες παραγωγές σε γερμανικά θέατρα. H πρεμιέρα του Βερολίνου σημείωσε μεγάλη επιτυχία, η οποία όμως συνοδεύτηκε από την οριστική απαγόρευση της μουσικής του Βάιλ από τους ναζί, λίγο αργότερα. Για την όπερα αυτή ο Βάιλ συνέθεσε μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια του, όπως το «Τραγούδι της Αλαμπάμας» και το «Τραγούδι του Μπενάρες», τα οποία στη συνέχεια αυτονομήθηκαν, με αποτέλεσμα να τα ακούει κανείς και ξεχωριστά από διάσημους ερμηνευτές, από τη Λόττε Λένυα έως τους Doors και τον Ντέιβιντ Μπάουι. Στις σημειώσεις του για την όπερα ο Μπέρτολτ Μπρεχτ τόνιζε, μεταξύ άλλων: «Γιατί είναι το Μαχαγκόννυ όπερα; Διότι η βασική του στάση είναι αυτή μιας όπερας, δηλαδή αποβλέπει στην εφήμερη, απροβλημάτιστη απόλαυση. Προσεγγίζει το Μαχαγκόννυ το αντικείμενό του με διάθεση να το απολαύσει; Το πλησιάζει. Αποτελεί το Μαχαγκόννυ βίωμα; Ναι. Διότι το Μαχαγκόννυ είναι μια ψυχαγωγία. Η όπερα Μαχαγκόννυ συνειδητά δικαιώνει το παράλογο που ενυπάρχει στο είδος της όπερας». Για το ύφος και την ερμηνεία της μουσικής, ο Κουρτ Βάιλ γράφει: «Η θεατρική κίνηση των τραγουδιστών, η κίνηση της χορωδίας όπως και συνολικά το όλο ύφος της σκηνοθεσίας αυτής της όπερας προσδιορίζεται από το ύφος της μουσικής. Η μουσική αυτή σε κανένα της σημείο δεν εικονογραφεί. Επιχειρεί να υλοποιήσει τη στάση του ανθρώπου σε διάφορες καταστάσεις που οδηγούν στην άνοδο και την πτώση της πόλης. Η στάση αυτή έχει προσδιοριστεί με τέτοιο τρόπο στη μουσική ώστε μια απλή, φυσική ερμηνεία της να προσδιορίζει από μόνη της το ερμηνευτικό ύφος. Γι' αυτό ο υποκριτής μπορεί να περιοριστεί στις απλούστερες και φυσικότερες των χειρονομιών». Σήμερα, η όπερα των Βάιλ και Μπρεχτ έχει αναδειχθεί σε ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του 20ού αιώνα παγκοσμίως και συμπεριλαμβάνεται ανελλιπώς στο ρεπερτόριο των μεγαλύτερων λυρικών θεάτρων και φεστιβάλ όπερας. Για τη νέα παραγωγή του έργου, η Εθνική Λυρική Σκηνή έχει αναθέσει τη σκηνοθεσία στον κορυφαίο Έλληνα θεατρικό σκηνοθέτη και πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Γιάννη Χουβαρδά. Μετά τη μεγάλη επιτυχία της «Υπόθεσης Μακρόπουλου» του Γιάνατσεκ το 2018 ο Χουβαρδάς επιστρέφει στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος για να παρουσιάσει τη «χρυσή πόλη των ονείρων μας που γίνεται σκόνη και αφανίζεται μπροστά στα μάτια μας», σε μια πολιτική ανάγνωση, με στιγμές «αγανάκτησης και απελπισίας». Μαζί του στα σκηνικά η Εύα Μανιδάκη, στα κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη, στην κινησιολογία η Αμάλια Μπένετ, στους φωτισμούς ο Ράινχαρντ Τράουμπ και στον σχεδιασμό των βιντεοπροβολών ο Παντελής Μάκκας. Συνεργάτιδα σκηνοθέτρια είναι η Έμιλυ Λουίζου και συνεργάτιδα δραματουργός η Έρι Κύργια. O Γιάννης Χουβαρδάς σημειώνει για την παραγωγή: «Ας ξεκινήσουμε επιτέλους για το Μαχαγκόννυ, τη χρυσή πόλη των ονείρων μας, που εκτείνεται στις Ακτές της Παρηγοριάς μακριά από τη βουή του κόσμου. Εδώ στο Μαχαγκόννυ η ζωή είναι υπέροχη. Ακόμα και στο Μαχαγκόννυ όμως, υπάρχουν στιγμές αγανάκτησης και απελπισίας. Ήρθε η ώρα για να απαντήσουμε με συντριβή στα ερωτήματα του Θεού για την αμαρτωλή ζωή μας. Το υπέροχο Μαχαγκόννυ γίνεται σκόνη και αφανίζεται μπροστά στα μάτια μας. Στον επικό, φαντασμαγορικό και απολύτως κατασκευασμένο κόσμο των Μπρεχτ - Βάιλ, ο παγκόσμιος καπιταλισμός χορεύει φορώντας τις μπότες με τα σπιρούνια των πιονιέρων τού Τέξας και κρατώντας τα μακροκάνα περίστροφα των πιστολέρο της Άγριας Δύσης. Και όταν τραγουδάει, δανείζεται την αρρενωπή φωνή του Τζων Γουέιν και την ντελικάτη άχνα των κοριτσιών που ξημεροβραδιάζονται στα μεθυσμένα σαλούν». Πρωταγωνιστούν καταξιωμένοι Έλληνες μονωδοί όπως, μεταξύ άλλων, οι Άννα Αγάθωνος, Χρήστος Κεχρής, Τάσος Αποστόλου, Μαρισία Παπαλεξίου, Βασίλης Καβάγιας, Γιάννης Καλύβας, Χάρης Ανδριανός, Γιάννης Γιαννίσης κ.ά. Η παραγωγή υλοποιείται με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Με την αξιοποίηση της έμπνευσης και της σκηνοθετικής διεύθυνσης του Γιώργου Σαβουλίδη, η θεατρική ομάδα των εκπαιδευτικών δημιουργεί μια ανατρεπτική εκδοχή του κλασικού έργου, υπόσχοντας απρόβλεπτες στιγμές γέλιου και πολιτικής σάτιρας που ξεπερνά τα όρια του χώρου και του χρόνου. Λίγα λόγια για το έργο: Στον μικρόκοσμο μιας επαρχιακής πόλης της Ρωσίας, ο Χλιεστακόφ, ένας απένταρος υπάλληλος, προκαλεί κωμικές καταστάσεις και παρεξηγήσεις, καθώς οι κάτοικοι πιστεύουν ότι είναι κυβερνητικός επιθεωρητής που έρχεται να αποκαλύψει τη διαφθορά και την απάτη στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων. Το θεατρικό έργο του Γκόγκολ, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1836, ξεκινά ως μια κωμωδία παρεξηγήσεων και εξελίσσεται σε μια οξύθυμη πολιτική σάτιρα που ξεπερνά τα όρια του χώρου και του χρόνου, προσφέροντας γέλιο χωρίς διδακτισμό. Μέσα από μια ανατρεπτική προσέγγιση, αποκαλύπτεται η ανθρώπινη βλακεία, καταγράφεται η διαφθορά των θεσμών, η ματαιοδοξία των ισχυρών, η ανικανότητα των διοικούντων, η εκμετάλλευση των φτωχών, η δουλοπρέπεια και ο φόβος μπροστά στη δύναμη της εξουσίας. Παραστάσεις στις 13 - 14 και 20 - 21 Απριλίου 2024 στην αίθουσα Εκδηλώσεων του 20ου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Δημητρίου Αττικής. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Ο δήμος Αθηναίων, παρουσιάζει στο ΟΛΥΜΠΙΑ, ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ», σε διοργάνωση του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) το ΛΥΡΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ H ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ του Gioachino Rossini ΚΩΜΙΚΗ ΟΠΕΡΑ ΣΕ ΔΥΟ ΠΡΑΞΕΙΣ Συμφωνική Ορχήστρα & Χορωδία Δήμου Αθηναίων 12, 16, 18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ στις 20.00 και 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ στις 18.30. Με την αξεπέραστη μουσική του ευστροφία, ο Rossini συνθέτει μια απολαυστική κωμική όπερα, γεμάτη χιούμορ και ανατροπές. Η πλοκή βασίζεται στη «Σταχτοπούτα» του Charles Perrault, ωστόσο το λιμπρέτο του Jacopo Ferretti προσαρμόζει την ιστορία στην εποχή που γράφτηκε η όπερα. Η πρωτότυπη σκηνοθεσία της Ροδούλας Γαϊτάνου μεταφέρει τη δράση στον μικρόκοσμο ενός off Broadway θεάτρου της Νέας Υόρκης, τη δεκαετία του ’30, την περίοδο της «Μεγάλης Ύφεσης» και του οικονομικού κραχ. Έτσι, η ιστορία εκσυγχρονίζεται, προκειμένου να αναδείξει κοινωνικούς και ηθικούς προβληματισμούς σε τόπο και χρόνο που είναι πιο κοντά στις αναφορές του σημερινού θεατή. Μουσική διεύθυνση: Nikolas Nägele Σκηνοθεσία: Ροδούλα Γαϊτάνου Αναβίωση σκηνοθεσίας: Παναγιώτης Αδάμ Σκηνικά / Σχεδιασμός φωτισμών: Simon Corder Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη Χορογραφίες: Δήμητρα Καστέλλου Βοηθός μαέστρου: Κωνσταντίνος Τερζάκης Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Παπαδάκης Μουσική προετοιμασία: Δημήτρης Γιάκας Διδασκαλία χορωδίας: Σταύρος Μπερής Angelina: Svetlina Stoyanova Don Ramiro: Matteo Macchioni Dandini: Jan Antem Don Magnifico: Giulio Mastrototaro  Alidoro: Davide Giangregorio  Clorinda: Άννυ Φασσέα Tisbe: Μάρθα Σωτηρίου  Είσοδος: 12€, 15€, 25€, 35€, 50€, 60€

Συγκεκριμένα, με σκοπό να τιμηθεί το break, το νέο άθλημα των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Aγώνων του Παρισιού 2024, θα διοργανωθούν από τις 16 έως και τις 26 Απριλίου μία σειρά από περφόρμανς, που θα συνοδεύσουν την Ολυμπιακή Φλόγα από την Αρχαία Ολυμπία στην Αθήνα. Ο Ηλίας Χατζηγεωργίου και οι χορευτές δημιουργούν σε κάθε πόλη ένα μεγάλο χορευτικό κύκλο (Cypher). Η ομάδα συναντά επί σκηνής χορευτές και χορεύτριες από κάθε πόλη, που συμμετέχουν στη δράση εκπροσωπώντας την τοπική χορευτική κοινότητα. «Το Olympic Cypher είναι μια συναρπαστική συνεργασία. Η ιδέα είναι μια σειρά από breakdance περφόμανς να συνοδεύσουν την Ολυμπιακή Φλόγα από την Αρχαία Ολυμπία στην Αθήνα, πριν αποχωρήσει από την Ελλάδα για τη Γαλλία στο τέλος Απριλίου», δήλωσε ο Ελβετός πρέσβης Στεφάν Έστερμαν (Stefan Estermann) στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στον αύλειο χώρο του κτηρίου επί της οδού Μπενιζέλου Παλαιολόγου 5, στην Πλάκα, όπου μετά την αρχιτεκτονική του μεταμόρφωση θα φιλοξενήσει το «Σπίτι της Ελβετίας», δηλαδή την Πρεσβεία της Ελβετίας, την Ελβετική Αρχαιολογική Σχολή και το Flux Laboratory, το πειραματικό εργαστήριο που παράγει πολύπλευρη καλλιτεχνική δράση. «Το Olympic Cypher είναι ένα καλό παράδειγμα για τον πώς ο πολιτισμός και η διπλωματία μπορούν να αλληλεπιδρούν και να μας εκπλήσσουν», πρόσθεσε ο Ελβετός πρέσβης. «Είναι μεγάλη μου χαρά που βρισκόμαστε σήμερα εδώ για να παρουσιάσουμε λίγους μήνες πριν από τους Παραολυμπιακούς και Ολυμπιακούς Αγώνες 2024 στο Παρίσι μια υπέροχη ελληνική, ελβετική και γαλλική συνεργασία», δήλωσε από την πλευρά της η πρέσβειρα της Γαλλίας στην Ελλάδα Λοράνς Αουέρ (Laurence Auer) στη συνέντευξη Τύπου που γέμισε με ήχους και κινήσεις break. «Είναι μεγάλη μου χαρά να βλέπω το Olympic Cypher -ή Ολυμπιακή Σφαίρα στα ελληνικά- που γεννήθηκε από τη φιλία μεταξύ των τριών χωρών μας και το οποίο σύντομα θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα για να γνωρίσει τους κατοίκους της. Στην αρχαιότητα αγγελιοφόροι ταξίδευαν στη χώρα για να αναγγείλουν τους αγώνες και να δημιουργήσουν συμβολικά ένα κλίμα ειρήνης. Εύχομαι οι χορευτές υπό τη διεύθυνση του χορογράφου Ηλία Χατζηγεωργίου, στον οποίο απευθύνω τους θερμούς μου χαιρετισμούς, να γίνουν οι σύγχρονοι αγγελιοφόροι μας», επεσήμανε η πρέσβειρα της Γαλλίας.«Το cypher είναι μια πολύ γνωστή λέξη για εμάς στο hip hop. Είναι ο κύκλος που μας συγκεντρώνει, ο κύκλος που επικοινωνούμε, είναι μια παράδοση του break και του hip hop. Στο Olympic Cypher ο κύκλος αυτός μεγαλώνει και ανοίγεται σε περισσότερες πόλεις, ενωνόμαστε με το hip hop community και των υπόλοιπων περιοχών της Ελλάδας και αυτό είναι μια σπουδαία ανταλλαγή», δήλωσε ο χορογράφος Ηλίας Χατζηγεωργίου. «Πέρα από το σπουδαίο γεγονός ότι το breakdance γίνεται ολυμπιακό άθλημα, ανοίγει ταυτόχρονα και μια καινούργια συζήτηση για το αν είναι άθλημα ή τέχνη -κατά τη γνώμη μου είναι και τα δυο», συμπλήρωσε ο ίδιος που επεσήμανε επίσης τη σημασία του ανοίγματος της επικοινωνίας με την κοινότητα του hip hop και την ευκαιρία να γίνουν πιο ορατοί ως επαγγελματίες χορευτές. «Η μουσική είναι επηρεασμένη από τις βασικές υφές και την δομή του Breakbeat της δεκαετίας του '80, ενσωματώνοντας παράλληλα και διάφορα μουσικά είδη ηλεκτρονικής μουσικής, τα οποία τις επόμενες δεκαετίες είχαν άμεση ή έμμεση αναφορά σε αυτήν την αισθητική. Το ρυθμικό στοιχείο αποτελεί την βάση της δομής και άλλοτε προέρχεται αμιγώς από μία λούπα κρουστών, ενώ άλλες φορές δίνεται από άλλα στοιχεία της μουσικής σύνθεσης, εξυπηρετώντας τον πρωταρχικό σκοπό που ήταν η εύρεση μοτίβων που κινούν, με την 'συλλογή' δειγμάτων να αντικαθίσταται από την πρωτότυπη σύνθεση», ανέφερε στο σημείωμά του ο Αλέξης Φάλαντας, μουσικός, Dj, που ντύνει μουσικά τις περφόρμανς, όπως τη σημερινή στην οποία συμμετείχαν οι εκπληκτικοί χορευτές break Σεβαστή Ζαφείρα, Χαρά Κυριακάκη, Παύλος Λυκούδης, Σωκράτης Ρομφαίας, Χάρης Χατζηανδρέου, 'Αιντι Ορμένι. Η πορεία των χορευτικών παραστάσεων θα ακολουθήσει εκείνη της ολυμπιακής λαμπαδηδρομίας, κάνοντας στάσεις σε ορισμένες πόλεις: στην Αρχαία Ολυμπία στις 16 Απριλίου, στην πλατεία Δημοτικού Θεάτρου στον Πειραιά στις 17 Απριλίου, στο Γιαλί Τζαμί στα Χανιά στις 18 Απριλίου, στην παραλία Βόλου- Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας στον Βόλο στις 20 Απριλίου, στην Πλατεία Μαβίλη στα Ιωάννινα στις 23 Απριλίου, και κατόπιν στην Αθήνα στις 26 Απριλίου για την Τελετή Αφής και Παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η είσοδος είναι ελεύθερη, χωρίς προκράτηση ηλεκτρονικής θέσης.

Στόχος είναι να παρακολουθήσουν οι διακεκριμένοι καλεσμένοι παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, να γνωρίσουν καλλιτέχνες που συμμετέχουν σε αυτές, να αναδειχθεί η ορατότητα του ελληνικού θεάτρου στο εξωτερικό και, βεβαίως, να επιχειρηθεί να ταξιδέψουν παραστάσεις του οργανισμού σε πολύ σημαντικά ξένα φεστιβάλ, αλλά και να δρομολογηθούν συνεργασίες-συμπαραγωγές για το μέλλον. Το Showcase είναι κομμάτι μιας ευρύτερης προσπάθειας του Εθνικού Θεάτρου για εξωστρέφεια, έναν από τους βασικούς στόχους της παρούσας καλλιτεχνικής διεύθυνσης. «Το Εθνικό Θέατρο είναι πια στον χάρτη των διεθνών συνεργασιών. Το Showcase που οργανώθηκε πέρσι ήταν αναμφίβολα εξαιρετικά επιτυχημένo, καθώς άνοιξε τον δρόμο για να αρχίσουν να ταξιδεύουν οι παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου στο εξωτερικό, αλλά και να δρομολογούνται συμπαραγωγές με σημαντικά θέατρα της Ευρώπης. Φέτος παρουσιάζουμε ένα πανόραμα από ετερόκλητες παραγωγές με διαφορετικές θεματικές και φόρμες που δείχνει τη δυναμική της πρώτης σκηνής της χώρας και αναδεικνύει πολύ σημαντικούς/ές δημιουργούς του ελληνικού θεάτρου. Θέλω να ευχαριστήσω το προσωπικό του Εθνικού Θεάτρου που δουλεύει ακούραστα για την πραγματοποίηση της διοργάνωσης και το υπουργείο Πολιτισμού με το οποίο συνεργαστήκαμε άψογα για την εξασφάλιση χρηματοδότησης από το Ταμείο Ανάκαμψης, χάρη στην οποία πραγματοποιείται αυτή η τόσο σημαντική πρωτοβουλία εξωστρέφειας» σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του οργανισμού Γιάννης Μόσχος. Το Showcase του Εθνικού Θεάτρου πραγματοποιείται με χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.

Το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2024 προσφέρει επίσης και πολλά νέα ονόματα στην αιχμή της σύγχρονης πρωτοπορίας, με παραστάσεις χορού, συναυλίες, περφόρμανς, προβολές, συζητήσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα, εκδόσεις, πάρτι, δράσεις με ελεύθερη είσοδο, τιμητικά αφιερώματα, νέες συνεργασίες, ειδικές πλατφόρμες για επαγγελματίες του χώρου και πολλά άλλα, σηκώνει αυλαία φέτος το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου την 1η Ιουνίου. «Και όλα αυτά μέσα σε έναν κόσμο που φλέγεται», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο σημείωμά της η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Κατερίνα Ευαγγελάτου. «Οι παραστάσεις μας φέτος έχουν έναν προσανατολισμό πολιτικό, με την έννοια ότι θέτουν στο επίκεντρό τους τις προκλήσεις της συμβίωσης στις σύγχρονες κοινωνίες: το αίτημα για Δημοκρατία, Δικαιοσύνη και συμπερίληψη, καθώς και την επιτακτική ανάγκη για συμμετοχή στα κοινά. Το νήμα αυτό διατρέχει τον προγραμματισμό μας από την Πειραιώς 260 ως το Ηρώδειο και τα αρχαία θέατρα της Επιδαύρου» τονίζει. Τα highlights του προγράμματος: Αρχαίο δράμα με διεθνείς υπογραφές Δύο Ευρωπαίοι δημιουργοί που πρωτοστατούν στη διεθνή σκηνή έρχονται στην Επίδαυρο: Ο Τιμοφέι Κουλιάμπιν, μετά από ανάθεση του Φεστιβάλ, θα παρουσιάσει σε παγκόσμια πρεμιέρα την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, με έναν εξαιρετικό θίασο Ελλήνων ηθοποιών σε μια σύγχρονη πολιτική ανάγνωση του κλασικού έργου. Ο Τιάγκο Ροντρίγκες, Πορτογάλος σκηνοθέτης και νέος διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, έρχεται με το «Not Hecuba», έργο όπου ο τραγικός μύθος της Εκάβης πλέκεται με την ιστορία μιας ηθοποιού και μητέρας, σε μια παράσταση που, όπως λέει ο τίτλος της, δεν είναι η Εκάβη του Ευριπίδη - η παραγωγή αυτή σηματοδοτεί τη νέα κάθοδο της Κομεντί Φρανσαίζ στην Επίδαυρο, και παρουσιάζεται αμέσως μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στην Αβινιόν. Στην Αθήνα, σε ανάλογη δραματουργική κατεύθυνση κινείται και ο κορυφαίος δημιουργός Σάιμον Στόουν, που το Φεστιβάλ παρουσιάζει περήφανα για πρώτη φορά στην Ελλάδα ως σκηνοθέτη, με τη θρυλική παραγωγή «Μήδεια» από το Internationaal Theater Amsterdam, στο Θέατρο Παλλάς. Ο Στόουν, πολυσχιδής auteur, με παρουσία στις μεγαλύτερες σκηνές θεάτρου και όπερας του κόσμου αλλά και σημαντικό κινηματογραφικό έργο, υπογράφει μια σύγχρονη μεταφορά του μύθου, υψηλής αισθητικής πνοής, με συνταρακτικές ερμηνείες. Δημοκρατία / Δικαιοσύνη Η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη ως διαχρονικές διεκδικήσεις αποτελούν λέξεις κλειδιά στο φετινό προγραμματισμό. Το ρεπερτόριο στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, φωτίζει αυτές τις έννοιες, μέσα από έργα όπως η «Ορέστεια», που ανεβάζει ο Θεόδωρος Τερζόπουλος με το Εθνικό Θέατρο -το οποίο παρουσιάζει επίσης τις «Βάκχες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου-, οι «Ικέτιδες» του Αισχύλου που σκηνοθετεί η Μαριάννα Κάλμπαρη με το Θέατρο Τέχνης και το Θέατρο του Νέου Κόσμου, οι «Όρνιθες» σε σκηνοθεσία 'Αρη Μπινιάρη, και ο «Πλούτος» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα για το ΚΘΒΕ. Ακόμη, «What We Owe Democracy» είναι ο τίτλος μιας τριήμερης πλατφόρμας δράσεων σε συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, που εστιάζοντας στο τρίπτυχο Υγεία - Γλώσσα - Τροφή θα διεξαχθεί στο Νοσοκομείο Σωτηρία, στην Εθνική Βιβλιοθήκη και στην Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου. Οι μάγοι στη σκηνή Το Ηρώδειο φιλοξενεί ένα στιβαρό πρόγραμμα με μεγάλες ορχήστρες, κορυφαίους μαέστρους και ερμηνευτές, όπως και σπουδαίες μορφές της σύγχρονης και της ελληνικής Μουσικής, ενώ, μετά από πολλά χρόνια, επιστρέφει ο Χορός, με ένα μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός, τη νέα δημιουργία της 'Ανε Τερέζα Ντε Κερσμάκερ και της ομάδας της Rosas, σε μια χορογραφία που θα κατακλύσει τη σκηνή με την εκρηκτική της ενέργεια. To πρόγραμμα του Ηρωδείου ανοίγει και κλείνει με τις δύο παραγωγές όπερας από την Εθνική Λυρική Σκηνή: την Τόσκα του Πουτσίνι, σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού και σκηνοθεσία του Ούγκο ντε 'Ανα και την Τραβιάτα του Τζουζέπε Βέρντι σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. Ως προς το κλασικό ρεπερτόριο, το Φεστιβάλ επιδίωξε μια ισορροπία ανάμεσα σε νεότερες ορμητικές δυνάμεις της μουσικής, όπως ο ιδιοσυγκρασιακός κόντρα τενόρος Jakub Józef Orliński και ο αρχιμουσικός Santtu-Matias Rouvali, καταξιωμένα ονόματα, όπως οι Emanuel Ax, Λεωνίδας Καβάκος και Yo-Yo Ma, και σπουδαία ορχηστρικά σύνολα: την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, με τον Λουκά Καρυτινό και τον διάσημο Αμερικανό, εσθονικής καταγωγής μαέστρο Neeme Järvi, την Chamber Orchestra of Europe, με τον Simon Rattle, τη Φιλαρμονική του Γκρατς, με τον Βασίλη Χριστόπουλο, τη Philarmonic Brass, με τον Philippe Auguin, και τη Philharmonia Orchestra. Σπουδαίες γυναίκες ερμηνεύτριες θα λαμπρύνουν επίσης το πρόγραμμα: Khatia Buniatishvili, Patricia Kopatchinskaja, Magdalena Kožená και Αλεξία Μουζά. Στο ελληνικό πρόγραμμα συναντάμε τρεις προσωπικότητες της εγχώριας μουσικής σκηνής: τον Διονύση Σαββόπουλο, με τη συναυλία - αφιέρωμα στη Μεταπολίτευση, την Τάνια Τσανακλίδου, με μια μουσική παράσταση που διασχίζει τα 50 χρόνια της δισκογραφίας της, και τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος φέτος κλείνει 100 χρόνια ζωής, με μια συναυλία- αφιέρωμα στη μυθική πορεία του. Ως προς τη σύγχρονη μουσική, θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την αντισυμβατική καλλιτέχνιδα και ακτιβίστρια ΑΝΟΗΝΙ με τους Johnsons, στην παγκόσμια πρεμιέρα της περιοδείας τους, τις αγαπημένες μελωδίες της Loreena McKennitt, το φαινόμενο Sting αλλά και τον θρύλο της τζαζ Charles Lloyd, με το κουαρτέτο του και την guest συμμετοχή της Μαρίας Φαραντούρη. «Πώς να ζήσουμε τη ζωή μας;» Στο πρόγραμμα της Πειραιώς 260, σύμφωνα με την Κατερίνα Ευαγγελάτου, επιλέχθηκαν παραστάσεις που, μέσα από διαφορετικές σκηνικές γλώσσες, απαντούν στο διπλό ερώτημα «Πώς να ζήσουμε τη ζωή μας; Πώς να αντέξουμε τη ζωή μας;». Αγγίζουν θέματα ταυτότητας, ερευνούν την επίδραση της τεχνολογίας στην καθημερινή μας ζωή, με την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης, μιλούν για το αίσθημα απομόνωσης σ' έναν κόσμο που ο πολίτης νιώθει αφιλόξενο αλλά και για στιγμές ευδαιμονίας που χαρίζει η συνύπαρξη. Στο φετινό πρόγραμμα θα συναντήσουμε μεγάλα ξένα ονόματα του θεάτρου και του χορού, όπως οι: Κριστόφ Βαρλικόφσκι (εστιάζει σε τρία έργα του νομπελίστα Τζ.Μ. Κουτσί), Γκι Κασίερς («Η αγαπημένη του κυρίου Λιν» έρχεται από το ΚΘΒΕ στην Πειραιώς 260), Σουζάνε Κένεντι, Κόρνελ Μούντρουτσο, Καρολίν Γκιγελά Ενγκιγέν, Ραμπί Μρουέ, Σερζ Εμέ Κουλιμπαλί και Ροζέρ Μπερνάτ (με τη δική του Ιεροτελεστία της 'Ανοιξης, που βασίζεται στην περίφημη χορογραφία της Πίνα Μπάους), καθώς και οι Forced Entertainment και ο Tim Etchells που γιορτάζουν τα 40 χρόνια της ιδιαίτερης παρουσίας τους στις διεθνείς σκηνές με ένα νέο έργο, που σκιαγραφεί τον εγκλωβισμό του σύγχρονου ανθρώπου μέσα σ' ένα περιβάλλον τεχνητής νοημοσύνης. Θέματα κοινότητας και συμμετοχής αναδεικνύει και το πρόγραμμα του Χορού, που ανοίγει αυλαία με το «À la carte» του διεθνούς Έλληνα χορογράφου Γιάννη Μανταφούνη και την Dresden Frankfurt Dance Company. Ακόμη από τις εκδηλώσεις στην Πειραιώς 260, ξεχωρίζουν ένα αφιέρωμα στον Λευτέρη Βογιατζή, για τα 80 χρόνια από τη γέννησή του, με την προβολή της αρχειακής βιντεοσκόπησης της ιστορικής «Αντιγόνης» που σκηνοθέτησε στην Επίδαυρο (2006 και 2007), ενώ στενοί του συνεργάτες θα μοιραστούν μαζί μας στιγμές από τη δημιουργία της παράστασης. Επιπλέον, στο πλαίσιο του Κύκλου που είναι αφιερωμένος στη Μεταπολίτευση, η Ξένια Καλπακτσόγλου, ο Χριστόφορος Μαρίνος και ο Χρήστος Χρυσόπουλος αναβιώνουν τη θρυλική τηλεοπτική εκπομπή του Ροβήρου Μανθούλη «Μια ταινία, μια συζήτηση» (ΕΡΤ, 1976 - 1982), σε μια σκηνική εγκατάσταση που ζωντανεύει τη διαλεκτική της Μεταπολίτευσης μέσα από ανοιχτές συζητήσεις, περφόρμανς και προβολές. grape - Greek Agora of Performance Η καινοτόμα πρωτοβουλία grape για τη συστηματική προώθηση και προβολή του ελληνικού Θεάτρου και Χορού, που άρχισε ήδη να δίνει τους πρώτους καρπούς της, συνεχίζεται και φέτος. Οκτώ έργα θα παρουσιαστούν σε ένα συμπυκνωμένο πενθήμερο (21 - 25 Ιουλίου) για επαγγελματίες, διεθνείς καλεσμένους του Φεστιβάλ, αλλά και για το αθηναϊκό κοινό. Όλα τα έργα θέτουν, κατά κάποιον τρόπο, το ερώτημα «Μπορούμε να αντιστρέψουμε για λίγο την οπτική του κόσμου;». Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν φέτος είναι: Ανέστης Αζάς, Κατερίνα Ανδρέου, Mario Banushi, Χαρά Κότσαλη, Γιολάντα Μαρκοπούλου - Ομάδα Station Athens, Ευθύμης Φιλίππου - Αγγελική Παπούλια, Ζωή Χατζηαντωνίου και Αργυρώ Χιώτη. Διεύρυνση συνεργασιών Με το βλέμμα στην επέτειο των 70 χρόνων διαδρομής του, το 2025, το Φεστιβάλ, διευρύνει τη συνεργασία του με ιστορικούς θεσμούς και ποικίλους χώρους στην πόλη, από την Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου ως το Θέατρο Παλλάς, από την αλάνα του ΙΜΕ ως την ιστορική αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, από το ΕΜΣΤ και την Εθνική Βιβλιοθήκη ως το Νοσοκομείο Σωτηρία, το Σύγχρονο Θέατρο και το Ωδείο Αθηνών. Τέλος, σε συμπαραγωγή με το Ωδείο Αθηνών επανέρχεται ανανεωμένο το Subset Festival, η πολυπρισματική μουσική πλατφόρμα που εστιάζει στον διάλογο της σύγχρονης μουσικής με τα νέα μέσα. Την οπτική ταυτότητα της φετινής διοργάνωσης έχει επιμεληθεί το γραφείο οπτικής επικοινωνίας Beetroot Design Group.

Μετά την ολοκλήρωση τριών έργων, που συνεχίζουν να περιοδεύουν με θερμή υποδοχή και εγκωμιαστικά σχόλια ανά τον κόσμο, των «RELIC» (2015), «ΤΙΤΑΝΕΣ» (2017) και «ΕΛΕΝΙΤ» (2019), ο Ευριπίδης Λασκαρίδης παρουσιάζει σε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη, από 4 έως 21 Απριλίου, τη νέα του διεθνή συμπαραγωγή, πριν ξεκινήσει μια μεγάλη διεθνή περιοδεία. Ικανός να δημιουργεί μαγεία με τα πλέον ετερόκλητα και ευτελή υλικά, εφευρέτης ενός υβριδικού είδους θεάματος, στα όρια της περφόρμανς, του χορού και των εικαστικών τεχνών, του μεγαλειώδους και του εσκεμμένα γελοίου, ο Ευριπίδης Λασκαρίδης επιστρέφει με τη δημιουργία μιας ακόμα ιδιότυπης παράστασης, όπου συνυπάρχουν τα στοιχεία του γκροτέσκου, του κωμικού και του τρομακτικού. Σε συνέχεια της διερεύνησής του πάνω στις έννοιες της μεταμόρφωσης και του γελοίου, ο Λασκαρίδης επιχειρεί να πλάσει εκ νέου έναν γοητευτικό και μυστηριώδη κόσμο, φιλόξενο στους παράξενους, ιδιότροπους, αλλά και ευαίσθητους χαρακτήρες του. Ο τίτλος αυτού του νέου έργου του («Lapis Lazuli») παραπέμπει στον ημιπολύτιμο λίθο με το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα. Το λάπις λάζουλι είναι ένα μεταμορφωσιγενές πέτρωμα, που παρουσιάζει απρόβλεπτη συμπεριφορά κάτω από μεγάλη πίεση. Από τη μάσκα του Τουταγχαμών έως τους αναγεννησιακούς πίνακες του Τιτσιάνο και τα (μετα)μοντερνιστικά παραδείγματα των μονοχρωματικών έργων του Yves Klein, το λάπις λάζουλι έχει κοσμήσει με το ζωηρό και μυστηριώδες χρώμα του πλήθος έργων τέχνης. Στο «Lapis Lazuli», ο Ευριπίδης Λασκαρίδης επικεντρώνεται στην υπαρξιακή μας σχέση με τον φόβο και το τρομακτικό και επιζητά να εξερευνήσει μια σειρά από δίπολα, όπως το υλικό με το πνευματικό, το ονειρικό με το εφιαλτικό και το συνειδητό με το ασυνείδητο, κατασκευάζοντας έτσι επί σκηνής ένα πυκνό πλέγμα αντιθέσεων. Αυτές οι σχέσεις αντίθεσης συναντιούνται -απρόσμενα για τον δημιουργό και ερμηνευτή- ακόμα και στο ίδιο το όνομα του πετρώματος, το οποίο ετυμολογικά αποτελεί σύζευξη της λατινικής λέξης lapis (πέτρα) και της αραβικής lāzurd (γαλάζιο), που έχει τη ρίζα της στην περσική lājevard (ουρανός). Ως εκ τούτου, το λάπις λάζουλι συχνά αποδίδεται ως «Πέτρα από τον Ουρανό». Ο Λασκαρίδης αναφέρει για το έργο: «Η αφετηρία μου είναι διαφορετική και μου επιβάλλεται απρόσμενα. Συνήθως, παίρνει δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί κάθε έργο, από τη σύλληψη μιας πρώτης ιδέας ή ενός χαρακτήρα. Στο Lapis Lazuli, ο κεντρικός χαρακτήρας με "επισκέφθηκε" για πρώτη φορά σε ένα όνειρο, τον Φεβρουάριο του 2022, στη Λιέγη. Έκτοτε, αναζητώ τον κόσμο αυτού του χαρακτήρα. Στα περισσότερα έργα μου αποφεύγω τη χρήση του λόγου, κυρίως για να μην εγκλωβίζεται το νόημα. Έτσι, συχνά παρεισφρέει ένας ακατάληπτος λόγος, μαζί με άλλα στοιχεία, όπως είναι το φως, τα αντικείμενα, οι μουσικές, η κίνηση των σωμάτων, των αντικειμένων και των φώτων, ακόμη και των ήχων. Το Lapis Lazuli μοιάζει να ολοκληρώνει κάτι, συνομιλεί με όλα όσα έχω κάνει. Ταυτόχρονα, έχω την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι νέο εδώ, το οποίο όμως, μόλις καλούμαι να μιλήσω για αυτό, αυτομάτως θαμπώνει. Κάνω πως δεν το βλέπω λοιπόν. Περιμένουμε να μας εκπλήξει κι εμάς τους ίδιους το τέλος». Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του «Lapis Lazuli» στη Στέγη, δρομολογείται μεγάλη περιοδεία. Ο πρώτος σταθμός είναι το Teatros del Canal στη Μαδρίτη και θα ακολουθήσουν, μεταξύ άλλων, το Πλόβντιβ της Βουλγαρίας -όπου η παράσταση θα παρουσιαστεί για τα μέλη της Big Pulse Dance Alliance -, το Julidans στο 'Αμστερνταμ, το Torinodanza στο Τορίνο, το Festival Aperto στη Ρέτζιο Εμίλια, το Teatro della Pergola στη Φλωρεντία, το Θέατρο της Λιέγης στο Βέλγιο, το Espoo στη Φινλανδία. Ερμηνεύουν: 'Αγγελος Αλαφογιάννης, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Δημήτρης Ματσούκας, Μαρία Μπρέγιαννη / Ευτυχία Στεφάνου*, Σπύρος Ντόγκας (*διπλή διανομή). Τη μουσική & ηχητική σύνθεση υπογράφει ο Γιώργος Πούλιος, τα σκηνικά ο Σωτήρης Μελανός, τους φωτισμούς ο Στέφανος Δρουσιώτης και τα κοστούμια οι Χρήστος Δεληδήμος και Αλέγια Παπαγεωργίου.

Στο παρελθόν, οι Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς και πολλοί άλλοι έχουν καταθέσει τις σκέψεις τους γι' αυτόν τον σκοπό. Ακολουθεί το μήνυμα του Γιον Φόσε για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου: «Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ταυτόχρονα μοιάζει με όλους τους άλλους ανθρώπους. Η ορατή, εξωτερική μας εμφάνιση είναι διαφορετική από όλων των άλλων φυσικά, αλλά υπάρχει επίσης κάτι μέσα στον καθένα από εμάς που ανήκει μόνο σε αυτό το άτομο - που είναι μόνο αυτό το άτομο. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε το πνεύμα του ή την ψυχή του. Ή αλλιώς, μπορούμε να αποφασίσουμε να μην το χαρακτηρίσουμε καθόλου με λέξεις, απλά να το αφήσουμε ήσυχο. Αλλά ενώ όλοι μας είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, είμαστε και όμοιοι. Οι άνθρωποι από κάθε μέρος του κόσμου είναι θεμελιωδώς παρόμοιοι, ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλάμε, το χρώμα του δέρματός μας, το χρώμα των μαλλιών μας. Αυτό μπορεί να είναι κάπως παράδοξο: ότι είμαστε εντελώς όμοιοι και ταυτόχρονα εντελώς ανόμοιοι. Ίσως ο άνθρωπος να είναι εγγενώς παράδοξος, με τη γεφύρωση του σώματος και της ψυχής μας περιλαμβάνουμε τόσο την πιο γήινη, απτή ύπαρξη όσο και κάτι που υπερβαίνει αυτά τα υλικά, επίγεια όρια. Η τέχνη, η καλή τέχνη, καταφέρνει με τον υπέροχο τρόπο της να συνδυάζει το εντελώς μοναδικό με το καθολικό. Μας επιτρέπει να κατανοήσουμε το διαφορετικό -το ξένο, θα μπορούσαμε να πούμε- ως καθολικό. Με αυτόν τον τρόπο, η τέχνη σπάει τα όρια μεταξύ γλωσσών, γεωγραφικών περιοχών, χωρών. Συγκεντρώνει όχι μόνο τις ατομικές ιδιότητες του καθενός, αλλά και με μια άλλη έννοια, τα ατομικά χαρακτηριστικά κάθε ομάδας ανθρώπων, για παράδειγμα κάθε έθνους. Η τέχνη το κάνει αυτό όχι ισοπεδώνοντας τις διαφορές και κάνοντας τα πάντα ίδια, αλλά αντίθετα, δείχνοντάς μας τι είναι διαφορετικό από εμάς, άλλο ή ξένο. Κάθε σπουδαία τέχνη περιέχει ακριβώς αυτό: κάτι ξένο, κάτι που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως κι όμως ταυτόχρονα το κατανοούμε κατά κάποιον τρόπο. Περιέχει ένα μυστήριο, ας πούμε. Κάτι που μας γοητεύει και έτσι μας ωθεί πέρα από τα όριά μας και με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί την υπέρβαση που κάθε τέχνη πρέπει και να περιέχει μέσα της και να μας οδηγεί σ' αυτήν. Δεν γνωρίζω καλύτερο τρόπο για να φέρει κανείς κοντά τα αντίθετα. Αυτή είναι η ακριβώς αντίστροφη προσέγγιση από εκείνη των βίαιων συγκρούσεων που βλέπουμε τόσο πολύ συχνά στον κόσμο, οι οποίες υποκύπτουν στον καταστροφικό πειρασμό να εξοντώσουν οτιδήποτε ξένο, οτιδήποτε μοναδικό και διαφορετικό, συχνά χρησιμοποιώντας τις πιο απάνθρωπες εφευρέσεις που έχει θέσει στη διάθεση μας η τεχνολογία. Υπάρχει τρομοκρατία στον κόσμο. Υπάρχει πόλεμος. Διότι οι άνθρωποι έχουν και μια ζωώδη πλευρά που καθοδηγείται από το ένστικτο να βιώνουν το άλλο, το ξένο, ως απειλή για τη δική τους ύπαρξη και όχι ως ένα συναρπαστικό μυστήριο. Έτσι εξαφανίζεται η μοναδικότητα -οι διαφορές που όλοι μπορούμε να δούμε-, αφήνοντας πίσω μια συλλογική ομοιομορφία, όπου οτιδήποτε διαφορετικό αποτελεί απειλή που πρέπει να εξαλειφθεί. Αυτό που φαίνεται από έξω ως διαφορά, για παράδειγμα στη θρησκεία ή στην πολιτική ιδεολογία, γίνεται κάτι που πρέπει να κατατροπωθεί και να καταστραφεί. Ο πόλεμος είναι η μάχη ενάντια σε αυτό που βρίσκεται βαθιά μέσα σε όλους μας: το κάτι μοναδικό. Και είναι επίσης μια μάχη ενάντια στην τέχνη, ενάντια σε αυτό που βρίσκεται βαθιά μέσα σε κάθε τέχνη. Μίλησα εδώ για την τέχνη γενικά, όχι για το θέατρο ή τη θεατρική γραφή ειδικότερα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή, όπως είπα, όλη η καλή τέχνη, κατά βάθος, περιστρέφεται γύρω από το ίδιο πράγμα: παίρνει το εντελώς μοναδικό, το εντελώς συγκεκριμένο, και το καθιστά καθολικό. Ενώνει το ιδιαίτερο με το καθολικό μέσω της καλλιτεχνικής του έκφρασης: δεν εξαλείφει την ιδιαιτερότητά του, αλλά την τονίζει, αφήνοντας το ξένο και το άγνωστο να λάμψει ξεκάθαρα. Ο πόλεμος και η τέχνη είναι αντίθετα, όπως ακριβώς ο πόλεμος και η ειρήνη είναι αντίθετα - είναι τόσο απλό. Η τέχνη είναι ειρήνη». __________ * Μετάφραση στα ελληνικά από την αγγλική μετάφραση του νορβηγικού πρωτοτύπου: Γιόλα Κλείτου για το Κυπριακό Κέντρο Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΚΚΔΙΘ).